Monday, February 3, 2014

Το συμβόλαιο για το οικόπεδο περιλαμβάνει και το σπίτι;

Του Χρήστου Ηλιόπουλου* Αθήνα, 14 Ιανουαρίου 2014. Όταν μεταβιβάζεται ένα ακίνητο στην Ελλάδα, αυτό πρέπει να περιγράφεται από τον συμβολαιογράφο με ακρίβεια και λεπτομέρεια. Πρέπει δηλαδή να αναφέρονται τα βασικά στοιχεία του, όπως η θέση του ακινήτου, ή έκτασή του, τα όριά του και οι ιδιοκτήτες των ομόρων ακινήτων. Άλλα στοιχεία που αναφέρονται είναι το είδος του ακινήτου, αν δηλαδή πρόκειται για διαμέρισμα, μονοκατοικία, οικόπεδο ή αγροτεμάχιο. Αυτά τα στοιχεία εξειδικεύουν αν το ακίνητο είναι άρτιο και οικοδομήσιμο, αν εντός αυτού υπάρχει κτίσμα, αν υπάρχουν καλλιέργειες κλπ. Εάν μεταβιβάζεται (πωλείται, δωρίζεται κλπ.) οικόπεδο ή αγορτεμάχιο, εννοείται ότι μεταβιβάζεται και κάθε πράγμα το οποίο είναι συνδεδεμένο μονίμως με το έδαφος και το οποίο αποτελεί συστατικό του στοιχείο, ακόμα και αν στο συμβόλαιο δεν γίνεται ειδική αναφορά στο συστατικό αυτό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εάν γίνει συμβόλαιο πωλήσεως αγροτεμαχίου, χωρίς ειδική αναφορά ότι εντός αυτού υπάρχει και οικία, νομικώς θεωρείται ότι το αγροτεμάχιο έχει μεταβιβασθεί μαζί με την οικία και δεν μπορεί άλλος να είναι ο κύριος του αγροτεμαχίου και άλλος να είναι ο κύριος της οικίας εντός του αγροτεμαχίου. Η νομική αρχή που εφαρμόζεται εδώ είναι ότι τα υπερκείμενα είκει τοις υποκειμένοις (στην λατινική, superficies solo cedit και στην αγγλική, the surface yields to the ground). Στην υπ΄αριθ. 1281/2013 απόφασή του το Γ’ Τμήμα του Αρείου Πάγου ασχολήθηκε με υπόθεση στην οποία είχε γίνει μεταβίβαση ενός ακινήτου, το οποίο όμως στα συμβόλαια αναφέρθηκε μόνο ως οικόπεδο, ενώ δεν έγινε καμία αναφορά στο γεγονός ότι εντός του οικοπέδου υπήρχε και οικία. Συγκεκριμένα, ο πατέρας το έτος 1982 μεταβίβασε με δωρεά προς τον ένα του υιό ένα οικόπεδο στην Ζάκυνθο. Το συμβόλαιο μεταγράφηκε κανονικά στο υποθηκοφυλακείο, ωστόσο ανέφερε μόνο το οικόπεδο, χωρίς να αναφέρει κάτι και για το σπίτι, το οποίο υπήρχε στο οικόπεδο. Το 2001 με διαθήκη του ο πατέρας άφησε το σπίτι σε άλλον κληρονόμο. Ο πρώτος γιος, στον οποίο είχε γίνει το 1982 η δωρεά του οικοπέδου από τον πατέρα του, ισχυρίσθηκε ότι η δωρεά προς αυτόν περιλάμβανε και το σπίτι, έστω κι αν στο συμβόλαιο της δωρεάς δεν αναφερόταν το σπίτι. Ο έτερος κληρονόμος στον οποίο άφησε ο πατέρας με την διαθήκη του το 2001 το σπίτι, αμφισβήτησε ότι το σπίτι ανήκε από το 1982 στον γιό και η υπόθεση έφθασε στα δικαστήρια και μάλιστα μέχρι τον Άρειο Πάγο. Η τελική κρίση του ανωτάτου δικαστηρίου ήταν ότι «... δεν είναι αναγκαία ... η μνεία της επί του μεταβιβαζομένου ακινήτου υπάρχουσας οικίας, δεδομένου ότι η δηλωθείσα βούληση του δωρητή περί μεταβιβάσεως της κυριότητας ακινήτου περιλαμβάνει, ..., και το υπάρχον σε αυτό οικοδόμημα (επίδικη οικία)». Με άλλα λόγια, ο πατέρας είχε προφανώς εσφαλμένη γνώση περί του τι μπορεί να κάνει νομικά με το ακίνητό του. Είχε νομίσει ότι μπορεί να μεταβιβάσει το οικόπεδο στον ένα υιό του, αλλά το εντός του οικοπέδου σπίτι πίστευε ότι μπορούσε να το αφήσει με διαθήκη σε άλλον κληρονόμο. Αυτό ήταν λάθος. Το σπίτι δεν μπορεί να έχει διαφορετική νομική τύχη από το οικόπεδο εντός του οποίου έχει χτισθεί. Έτσι, ακόμα και αν ο αρχικώς κύριος (ο πατέρας) μεταβίβασε το οικόπεδο και το σπίτι σε δύο διαφορετικούς δικαιούχους, πραγματικός κύριος και των δύο έγινε εκείνος στον οποίο μεταβιβάσθηκε το οικόπεδο, διότι όταν μεταβιβάζεται το οικόπεδο μεταβιβάζεται και κάθε οικοδόμημα που υπάρχει στο οικόπεδο, ακόμα και αν δεν αναφέρεται στο συμβόλαιο. *Ο Χρήστος Ηλιόπουλος είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, Master of Laws. www.greekadvocate.eu bm-bioxoi@otenet.gr

Όταν το κράτος κάνει λάθος και δεν ξέρει πώς να το διορθώσει

Του Χρήστου Ηλιόπουλου* Αθήνα, 22 Ιανουαρίου 2014. Όταν ένα τεμάχιο γης βρίσκεται εκτός σχεδίου, δηλαδή δεν είναι εντός του ρυμοτομικού σχεδίου, ονομάζεται συνήθως αγροτεμάχιο. Το χαρακτηριστικό του είναι ότι για να θεωρηθεί πολεοδομικώς οικοδομήσιμο απαιτείται στις περισσότερες των περιπτώσεων να έχει ελάχιστη επιφάνεια τεσσάρων στεμμάτων. Σε κάποιες περιπτώσεις η ελάχιστη επιφάνεια που απαιτείται για να δύναται ο ιδιοκτήτης να κτίσει επ’ αυτού μπορεί να είναι μικρότερη, π.χ. δύο μόνο στρέμματα, εφόσον ισχύουν ειδικές πολεοδομικές συνθήκες, π.χ. να έχει επαφή με κοινοτική ή επαρχιακή οδό, ή μεγαλύτερη, π.χ. δέκα στρέμματα, εάν βρίσκεται εντός καλλιεργούμενης έκτασης κλπ. Επίσης, η αρτιότητα και η οικοδομησιμότητα ενός τεμαχίου εκτός σχεδίου πόλεως μπορεί να εξαρτάται και από την πρόσοψη που έχει επί του δρόμου. Εάν π.χ. η ελάχιστη πρόσοψη είναι τα 25 μέτρα και το αγροτεμάχιο έχει μόνο 20 μέτρα, τότε αυτό μπορεί να μην είναι οικοδομήσιμο, έστω κι αν είναι μεγαλύτερο από την ελάχιστη επιφάνεια που απαιτεί ο νόμος. Όταν ένα αγροτεμάχιο εντάσσεται στο σχέδιο πόλεως μπορεί το κράτος να αποκόψει ένα τμήμα του για σκοπούς δημοσίας ωφελείας, (εισφορά σε γη), ώστε να δημιουργηθούν πλατείες, κοινόχρηστες οδοί, ή να μεγαλώσει ένα διπλανό τεμάχιο, που χάνει σε άλλη πλευρά του μεγάλο τμήμα του. Επίσης, με την ένταξη στο σχέδιο, ο ιδιοκτήτης του τεμαχίου μπορεί να κληθεί να καταβάλει χρήματα στον Δήμο, (εισφορά σε χρήμα), πάλι λόγω της εντάξεως στο σχέδιο. Ούτως ή άλλως, η ένταξη συνήθως συνεπάγεται μεγάλη αύξηση της αξίας του τεμαχίου γης. Η ένταξη στο σχέδιο κατά κανόνα σημαίνει ότι πολεδόμοι, μηχανικοί και λοιποί ειδικοί, «κόβουν και ράβουν» τα υφιστάμενα αγροτεμάχια κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να δημιουργείται ένα πολεοδομικό σχέδιο με οικόπεδα πλέον, τα οποία όλα θα έχουν πρόσβαση σε οδό (δεν θα υπάρχει κανένα «τυφλό», όπως ίσως πριν ήταν κάποιο αγροτεμάχιο) και όλα θα πληρούν τους τοπικούς κανόνες περί αρτιότητας και οικοδομησιμότητας, πλην των από παλαιά υπαρχόντων, που μπορεί να είναι μικρότερα και από την σημερινή ελάχιστη αρτιότητα, απλώς και μόνο λόγω του ότι έχουν ήδη χτισθεί πριν από συγκεκριμένες ημερομηνίες, προ δεκαετιών. Είναι θεωρητικώς αδύνατον όταν το αγροτεμάχιό σου εντάσσεται στο σχέδιο πόλεως, να καταλήξει να γίνει οικόπεδο, το οποίο δεν θα έχει πρόσβαση σε ...οδό. Κι όμως, στην Σαλαμίνα, έχει συμβεί ακριβώς αυτό! Ομογενής από τον Καναδά είχε αγροτεμάχιο που εντάχθηκε στο σχέδιο και εκ λάθους των δημοσίων αρχών, αυτό έγινε οικόπεδο, χωρίς όμως πρόσβαση σε δρόμο. Αυτό σημαίνει ότι το οικόπεδο έχει σημαντικά μειωμένη αξία πωλήσεως. Ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου μόλις αντελήφθη το λάθος των αρχών, υπέβαλε στον Δήμο και σε άλλες υπηρεσίες αίτηση για διόρθωση του σφάλματος, αναγκαζόμενος να πληρώσει μηχανικό για να υποστηρίξει την υπόθεσή του. Ο Δήμος, η Περιφέρεια και το Υπουργείο Περιβάλλοντος αποδεχόμενοι σιωπηρώς ότι είναι αρμόδιοι για την διόρθωση, άρχισαν μία ατελείωτη αληλλογραφία μεταξύ τους, με τον ιδιοκτήτη και με άλλες υπηρεσίες, ζητώντας έγγραφα, σχέδια, εγκρίσεις και αποφάσεις. Τα χρόνια πέρασαν και ενώ ο ομογενής ιδιοκτήτης ανέμενε την πρόοδο της υποθέσεως και την τελική απόφαση ότι το οικόπεδό του απέκτησε επιτέλους πρόσβαση σε οδό, οι αρχές που επεξεργάζονταν έως τώρα τον φακελλό του, τον ενημέρωσαν ότι ...δεν είναι αρμόδιες! Ο ιδιοκτήτης του ακινήτου έχει στερηθεί από λάθος των αρχών, επί αρκετά έτη, την χρήση και την απόλαυση του ακινήτου του, δηλαδή της ιδιωτικής περιουσίας του, όπως και της δυνατότητος να το πωλήσει σε τιμή ανάλογη της αξίας του. Έχει ήδη καταβάλει χρηματικά ποσά σε ιδιώτες για να τον συμβουλεύσουν και να υποστηρίξουν την αίτησή του και μετά από τόσο χαμένο χρόνο και κόπους, αντιλαμβάνεται ότι το κράτος παρουσιάζεται ανίκανο όχι μόνο να δημιουργήσει ένα σωστό σχέδιο πόλεως, αλλά είναι ανίκανο ακόμα και να αποφασίσει ποιά δημόσια αρχή είναι αρμόδια να διορθώσει το σφάλμα του δημοσίου! Ο θιγόμενος ιδιοκτήτης του ακινήτου μπορεί τώρα να διερευνήσει την δυνατότητα να αξιώσει από το κράτος αποζημίωση για στέρηση της περιουσίας του, λόγω παραβιάσεως του Συντάγματος και της Ευρωπαϊκής Συμβάσεων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Πρωτοκόλλου αυτής. *Ο Χρήστος Ηλιόπουλος είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, Master of Laws. www.greekadvocate.eu bm-bioxoi@otenet.gr

Το συμβόλαιο για το οικόπεδο περιλαμβάνει και το σπίτι;

Του Χρήστου Ηλιόπουλου* Αθήνα, 14 Ιανουαρίου 2014. Όταν μεταβιβάζεται ένα ακίνητο στην Ελλάδα, αυτό πρέπει να περιγράφεται από τον συμβολαιογράφο με ακρίβεια και λεπτομέρεια. Πρέπει δηλαδή να αναφέρονται τα βασικά στοιχεία του, όπως η θέση του ακινήτου, ή έκτασή του, τα όριά του και οι ιδιοκτήτες των ομόρων ακινήτων. Άλλα στοιχεία που αναφέρονται είναι το είδος του ακινήτου, αν δηλαδή πρόκειται για διαμέρισμα, μονοκατοικία, οικόπεδο ή αγροτεμάχιο. Αυτά τα στοιχεία εξειδικεύουν αν το ακίνητο είναι άρτιο και οικοδομήσιμο, αν εντός αυτού υπάρχει κτίσμα, αν υπάρχουν καλλιέργειες κλπ. Εάν μεταβιβάζεται (πωλείται, δωρίζεται κλπ.) οικόπεδο ή αγορτεμάχιο, εννοείται ότι μεταβιβάζεται και κάθε πράγμα το οποίο είναι συνδεδεμένο μονίμως με το έδαφος και το οποίο αποτελεί συστατικό του στοιχείο, ακόμα και αν στο συμβόλαιο δεν γίνεται ειδική αναφορά στο συστατικό αυτό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εάν γίνει συμβόλαιο πωλήσεως αγροτεμαχίου, χωρίς ειδική αναφορά ότι εντός αυτού υπάρχει και οικία, νομικώς θεωρείται ότι το αγροτεμάχιο έχει μεταβιβασθεί μαζί με την οικία και δεν μπορεί άλλος να είναι ο κύριος του αγροτεμαχίου και άλλος να είναι ο κύριος της οικίας εντός του αγροτεμαχίου. Η νομική αρχή που εφαρμόζεται εδώ είναι ότι τα υπερκείμενα είκει τοις υποκειμένοις (στην λατινική, superficies solo cedit και στην αγγλική, the surface yields to the ground). Στην υπ΄αριθ. 1281/2013 απόφασή του το Γ’ Τμήμα του Αρείου Πάγου ασχολήθηκε με υπόθεση στην οποία είχε γίνει μεταβίβαση ενός ακινήτου, το οποίο όμως στα συμβόλαια αναφέρθηκε μόνο ως οικόπεδο, ενώ δεν έγινε καμία αναφορά στο γεγονός ότι εντός του οικοπέδου υπήρχε και οικία. Συγκεκριμένα, ο πατέρας το έτος 1982 μεταβίβασε με δωρεά προς τον ένα του υιό ένα οικόπεδο στην Ζάκυνθο. Το συμβόλαιο μεταγράφηκε κανονικά στο υποθηκοφυλακείο, ωστόσο ανέφερε μόνο το οικόπεδο, χωρίς να αναφέρει κάτι και για το σπίτι, το οποίο υπήρχε στο οικόπεδο. Το 2001 με διαθήκη του ο πατέρας άφησε το σπίτι σε άλλον κληρονόμο. Ο πρώτος γιος, στον οποίο είχε γίνει το 1982 η δωρεά του οικοπέδου από τον πατέρα του, ισχυρίσθηκε ότι η δωρεά προς αυτόν περιλάμβανε και το σπίτι, έστω κι αν στο συμβόλαιο της δωρεάς δεν αναφερόταν το σπίτι. Ο έτερος κληρονόμος στον οποίο άφησε ο πατέρας με την διαθήκη του το 2001 το σπίτι, αμφισβήτησε ότι το σπίτι ανήκε από το 1982 στον γιό και η υπόθεση έφθασε στα δικαστήρια και μάλιστα μέχρι τον Άρειο Πάγο. Η τελική κρίση του ανωτάτου δικαστηρίου ήταν ότι «... δεν είναι αναγκαία ... η μνεία της επί του μεταβιβαζομένου ακινήτου υπάρχουσας οικίας, δεδομένου ότι η δηλωθείσα βούληση του δωρητή περί μεταβιβάσεως της κυριότητας ακινήτου περιλαμβάνει, ..., και το υπάρχον σε αυτό οικοδόμημα (επίδικη οικία)». Με άλλα λόγια, ο πατέρας είχε προφανώς εσφαλμένη γνώση περί του τι μπορεί να κάνει νομικά με το ακίνητό του. Είχε νομίσει ότι μπορεί να μεταβιβάσει το οικόπεδο στον ένα υιό του, αλλά το εντός του οικοπέδου σπίτι πίστευε ότι μπορούσε να το αφήσει με διαθήκη σε άλλον κληρονόμο. Αυτό ήταν λάθος. Το σπίτι δεν μπορεί να έχει διαφορετική νομική τύχη από το οικόπεδο εντός του οποίου έχει χτισθεί. Έτσι, ακόμα και αν ο αρχικώς κύριος (ο πατέρας) μεταβίβασε το οικόπεδο και το σπίτι σε δύο διαφορετικούς δικαιούχους, πραγματικός κύριος και των δύο έγινε εκείνος στον οποίο μεταβιβάσθηκε το οικόπεδο, διότι όταν μεταβιβάζεται το οικόπεδο μεταβιβάζεται και κάθε οικοδόμημα που υπάρχει στο οικόπεδο, ακόμα και αν δεν αναφέρεται στο συμβόλαιο. *Ο Χρήστος Ηλιόπουλος είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, Master of Laws. www.greekadvocate.eu bm-bioxoi@otenet.gr

Αμφισβητούμενη ανάληψη από κοινό λογαριασμό

Του Χρήστου Ηλιόπουλου* Αθήνα, 25 Ιανουαρίου 2014. Οι κοινός τραπεζικός λογαριασμός σε μία ελληνική τράπεζα διέπεται από τους ίδιους γενικώς κανόνες, όπως και σε άλλες δυτικές χώρες. Όταν δύο οι περισσότερα πρόσωπα ανοίγουν σε τράπεζα κοινό λογαριασμό, το ποσό που κατατίθεται στον κοινό λογαριασμό μπορεί να το αναλάβει οποιοσδήποτε από τους συνδικαιούχους του λογαριασμού, χωρίς να απαιτείται η συναίνεση του άλλου ή των άλλων συνδικαιούχων κατά την στιγμή της ανάληψης από την τράπεζα. Ανεξαρτήτως του εάν κάποιος από τους συνδικαιούχους έχει κάνει τις μεγαλύτερες ή και όλες τις καταθέσεις, ο έτερος συνδικαιούχος, που ίσως και να μην έχει κάνει καμία κατάθεση στον κοινό λογαριασμό και τα χρήματα του λογαριασμού να μην είναι δικά του, δικαιούται έναντι της τραπέζης ανά πάσα στιγμή να εμφανισθεί σε ένα υποκατάστημα και να λάβει όποιο ποσό αυτός επιθυμεί ή και ολόκληρο το υπόλοιπο του κοινού λογαριασμού. Εφόσον δηλαδή το όνομά του ανήκει στους συνδικαιούχους του κοινού λογαριασμού, η τράπεζα υποχρεούται να του καταβάλει όποιο ποσό αυτός ζητήσει από το υπόλοιπο του κοινού λογαριασμού. Το ερώτημα που προκύπτει είναι πώς μπορεί να προστατευθεί εκείνος εκ των συνδικαιούχων που έχει κάνει τις μεγαλύτερες ή και όλες τις καταθέσεις στον κοινό λογαριασμό. Μία πρώτη απάντηση είναι ότι εφόσον έχει συναινέσει στο άνοιγμα του λογαριασμού ως κοινού, ενώ τα χρήματα είναι μόνο δικά του, αναλαμβάνει και τον σχετικό κίνδυνο το άλλο πρόσωπο, που ο ίδιος έχει επιτρέψει να γίνει συνδικαιούχος, να αναλάβει κάποια στιγμή τα χρήματα χωρίς να τον ενημερώσει. Επιπλέον, ο βασικός τροφοδότης του λογαριασμού έχει στην διάθεσή του το νόμο στην Ελλάδα, που ορίζει ότι επί κοινού τραπεζικού λογαριασμού, εάν ο ένας εκ των δύο συνδικαιούχων αναλάβει από την τράπεζα ολόκληρο το υπόλοιπο του λογαριασμού, ο άλλος συνδικαιούχος δικαιούται να αξιώσει το μισό, ήτοι το 50% του ποσού. Αν όμως ο ένας των καταθετών έχει καταθέσει ολόκληρο το ποσό της κοινής καταθέσεως, δεν είναι άδικο να μπορεί να διεκδικήσει μόνο το 50% του ποσού που ανέλαβε ο έτερος συνδικαιούχος; Η απάντηση είναι ότι ο νόμος ορίζει κατ' αρχάς το τεκμήριο ότι ο συνδικαιούχος που δεν ανέλαβε τα χρήματα από την τράπζα δικαιούται να αξιώσει τα μισά από εκείνον που τα ανέλαβε, αλλά το τεκμήριο είναι μαχητό, προς τα πάνω και προς τα κάτω. Είναι δηλαδή στην ευχέρεια του συνδικαιούχου που δεν ανέλαβε τα χρήματα, παρά το ότι είχε κάνει τις μεγαλύτερες καταθέσεις, να αποδείξει στο δικαστήριο ότι από την εσωτερική τους σχέση με τον έτερο συνδικαιούχο, προκύπτει ότι από τα χρήματα του κοινού λογαριασμού δεν δικαιούται απλώς το 50%, που λέει το μαχητό τεκμήριο του νόμου, αλλά π.χ. το 75%, διότι είχαν μία εταιρεία με τον άλλο συνδικαιούχο, στης οποίας το κεφάλαιο συμμετείχε ο ένας με 75% και ο άλλος μόνο με 25%. Μπορεί επίσης να αποδείξει ότι οι δύο συνδικαιούχοι είναι σύζυγοι και ο λογαριασμός ανοίχθηκε ως κοινός για να έχουν πρακτικά πρόσβαση σ' αυτόν και οι δύο, αλλά η τροφοδότηση του λογαριασμού γινόταν μόνο από τον ένα σύζυγο, που κέρδιζε τα χρήματα, ενώ ο άλλος έκανε μόνο αναλήψεις. Αν οι σύζυγοι φθάσουν στο διαζύγιο και ο ένας εξ αυτών, εκείνος δηλ. που δεν έκανε καταθέσεις, λάβει από την τράπεζα όλο το ποσό, ο άλλος σύζυγος μπορεί να προσφύγει στο δικαστήριο, όπου θα κληθεί να αποδείξει ότι δικαιούται όχι απλώς το 50%, αλλά μέχρι και το 100% του υπολοίπου του κοινού λογαριασμού, διότι ήταν ο μόνος που είχε εισοδήματα και ο μόνος που έκανε καταθέσεις στον κοινό λογαριασμό. Στην υπ' αριθ. 478/2013 απόφασή του ο Άρειος Πάγος αντιμετώπισε υπόθεση στην οποία τρεις συνέταιροι είχαν ένα κοινό λογαριασμό, από τον οποίο ο ένας εξ αυτών σε δεδομένη χρονική στιγμή ανέλαβε το σύνολο του υπολοίπου. Επίσης, είχαν προβεί δύο φορές στην αγορά ομολόγων ελληνικού δημοσίου (REPOS) με ίσες, δηλ. από ένα τρίτο έκαστος, χρηματικές συνεισφορές, στην λήξη των οποίων ολόκληρο το ποσό ρευστοποίησε ο ένας μόνο εξ αυτών, ο ίδιος που είχε αναλάβει και όλο το ποσό του κοινού τραπεζικού λογαριασμού τους. Ο άλλος εκ των τριών συνδικαιούχων άσκησε αγωγή κατά εκείνου που είχε κάνει την ανάληψη και τις ρευστοποιήσεις, ζητώντας να του καταβάλει το 1/3 των ποσών, όπως ορίζει το τεκμήριο του νόμου. Ο συνδικαιούχος που έκανε τις αναλήψεις αρνήθηκε, ισχυριζόμενος ότι τα ποσά των αναλήψεων δεν τα καρπώθηκε ο ίδιος προσωπικώς, αλλά τα κατέβαλε στα ταμείο των κοινών μεταξύ τους εταιρειών. Το Πρωτοδικείο απέρριψε την αγωγή, αλλά το Εφετείο την έκανε δεκτή, κρίνοντας ότι απεδείχθη ότι ο συνδικαιούχος που έκανε τις αναλήψεις πρέπει να αποδώσει στον ενάγοντα το 1/3 των χρημάτων. Ο ηττηθείς άσκησε αναίρεση στον Άρειο Πάγο, που έκρινε ότι το Εφετείο είχε ανεπαρκώς και αντιφατικώς αιτιολογήσει ένα σημείο της αποφάσεως του και για τον λόγο αυτόν η υπόθεση παρεπέμφθη εκ νέου στο Εφετείο προς περαιτέρω εκδίκασή της από διαφορετικούς δικαστές αυτή τη φορά. *Ο Χρήστος Ηλιόπουλος είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, Master of Laws. www.greekadvocate.eu bm-bioxoi@otenet.gr ktimatologiolaw@yahoo.gr